W świetle Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego z 1985 r., ratyfikowanej przez Polskę w całości w 1994 r. samorząd lokalny oznacza prawo i rzeczywistą zdolność wspólnot lokalnych do regulowania i zarządzania, w ramach prawa, na ich własną odpowiedzialność i na rzecz ich ludności, istotną częścią spraw publicznych. Podobną definicję przyjmuje się w Światowej Deklaracji Samorządu Lokalnego z Rio de Janeiro. Dokumenty te stały się wyrazem unifikacji fundamentalnego porządku społecznego wspólnego demokratycznym państwom europejskim. Oba mocno akcentują idee samorządu terytorialnego, jako fundamentalnego elementu demokratycznego systemu państwa, postulując oparcie jego konstrukcji na zasadzie decentralizacji i subsydiarności. Podkreśla się, iż kompetencje powierzone wspólnotom lokalnym winny być całkowite, a każdorazowe ich ograniczenie przez władzę centralną lub regionalną musi być konsekwencją realizacji zasady legalności. Struktury samorządu terytorialnego występują w przeważającej większości państw na świecie, w tym we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, choć nie można w tym kontekście mówić o jednolitym modelu ustrojowym. Jednak wszędzie opiera się on na zasadzie subsydiarności, która znajduje się też w Konstytucji RP. Wynikająca z tej zasady decentralizacja władzy publicznej jest zjawiskiem złożonym i przebiegającym wielotorowo. Jej istotą jest bowiem tworzenie większej liczby ośrodków decyzyjnych, indywidualnie odpowiedzialnych za wykonywanie konkretnych zadań publicznych, ale jednocześnie mających we wskazanym zakresie samodzielność i wolną wolę, będących niezależnymi od organów stopnia wyższego. Reforma wprowadzona na początku lat dziewięćdziesiątych w Polsce doprowadziła do uniezależnienia się jednostek samorządu terytorialnego od władzy centralnej i dała im narzędzia do efektywnego zarządzania istotną częścią spraw publicznych na danym obszarze. Model polski jest w konsekwencji tejże reformy charakteryzowany jako decentralizacyjny, podobnie jak to ma miejsce w krajach nordyckich oraz stabilnych demokracjach Europy kontynentalnej. W ostatnich latach jednak coraz wyraźniejsze stają się tendencje recentralizacyjne wiążące się z systematycznym odbieraniem uprawnień samorządom na rzecz władzy centralnej. Mimo, że z badań wynika, iż Polacy darzą samorząd prawie dwukrotnie wyższym zaufaniem niż rząd, zmiany nie są z przedstawicielami władz lokalnych konsultowane, a ich coraz głośniejszy sprzeciw jest lekceważony. Wiele z tych zmian nie zostało przez opinię publiczną w ogóle dostrzeżonych, bo polski proces recentralizacji ma póki co charakter chaotyczny i mało dynamiczny. Na szeroką skalę osłabienie, a wręcz demontaż samorządu terytorialnego miał natomiast miejsce na Węgrzech, gdzie w ramach reformy konstytucyjnej Victora Orbána z 2011 roku zmodyfikowano znacząco jego rolę w strukturze administracji publicznej. Z wieloma problemami boryka się także samorząd na Ukrainie. Konieczność usprawnienia procesów rządzenia na poziomie lokalnym i zwiększenia funkcjonalności wspólnot, przy jednoczesnym zachowaniu integralności państwa stanowi wielkie wyzwanie, przed którym stoi obecnie ten kraj. Tendencje centralistyczne stanowią coraz większe zagrożenie dla demokracji lokalnej w Polsce, Europie i na świecie, dlatego też wydaje się, że wskazana tematyka konferencji będzie stanowiła interesującą przestrzeń do dyskusji i wymiany doświadczeń w międzynarodowym gronie badaczy tej materii. Konferencja jest już trzecim spotkaniem organizowanym w ramach współpracy z ośrodkami naukowymi na Ukrainie. W czerwcu 2018 roku w Odeskiej Narodowej Akademii Łączności im. A.S. Popowa odbyło się pierwsze takie wydarzenie, tj. konferencja pt. „Nauka, Edukacja, Ekonomia i Społeczeństwo”. W trakcie obrad, uczestnicy spotkania - pracownicy naukowi i studenci mieli możliwość wymiany myśli i poglądów. Kolejne, odbędzie się już niebawem w Kojowie.